Categories
Uncategorized Επικαιρότητα

Κάλεσμα αναρχικής συλλογικότητας Antinertia σε πορεία προς το κέντρο κράτησης Ελληνικού, Σάββατο, 14/1/2017

Κάλεσμα αναρχικής συλλογικότητας Antinertia σε πορεία προς το κέντρο κράτησης Ελληνικού Σάββατο 14/1/2017

Μπορεί οι «νησιώτες» να έχασαν το νόμπελ ειρήνης, αλλά η πάντα παραπονεμένη ελληνική κυβέρνηση, αυτή που δεν έχει καμιά στήριξη από τους διαβολικούς εταίρους της, προσπαθεί να ανακουφίσει τους αναξιοπαθούντες της «ανθρωπιστικής κρίσης», που έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον δυτικό πολιτισμό μας, ο οποίος γεννήθηκε στην ελλάδα «μας».

Γι’ αυτό και τα κέντρα κράτησης λέγονται κέντρα φιλοξενίας, γι’ αυτό και απαγορεύτηκαν οι φωτογραφίες από το χιονισμένο κέντρο κράτησης στη Μόρια της Λέσβου, γι’ αυτό και το βοήθημα στους μετανάστες/-τριες θα είναι ένα ευρώ λιγότερο από το ελάχιστα εγγυημένο εισόδημα των ελλήνων, γι’ αυτό και απαγορεύτηκαν τα επισκεπτήρια στο κέντρο κράτησης μεταναστριών Ελληνικού: επειδή η πλήρης απομόνωσή τους είναι για το καλό τους, ή, ίσως για το καλό της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία απευθύνεται στα πιο ταπεινά ένστικτα της ξενοφοβικής και εκφασισμένης ελληνικής κοινωνίας.

Οι φυλακές μεταναστών αντικατοπτρίζουν το αληθινό πρόσωπο της ανθρωπιστικής αριστερής κυβέρνησης: κρατούμενες/-οι για άγνωστο διάστημα, χωρίς καμία κατηγορία, χωρίς νομική βοήθεια, αποκλεισμένες/οι από το κίνημα αλληλεγγύης που και αυτό σιγά-σιγά ποινικοποιείται.

Παρ’ όλα αυτά εμείς επιμένουμε και δεν θα σταματήσουμε ν’ αγωνιζόμαστε μαζί με τις μετανάστριες/ες μέχρι να καταφέρουν να ζουν ελεύθερα.

Πορεία προς το κέντρο κράτησης Ελληνικού Σάββατο 14/1/17

Προσυγκέντρωση: πλατεία Σουρμένων, 12:00

Αναρχική συλλογικότητα Antinertia

Categories
Επικαιρότητα

Κάτω τα χέρια σας από το παιδί των συντρόφων Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη!

Το κράτος για ακόμα μια φορά επιλέγει, καθόλου τυχαία, να βάλει στο στόχαστρο του τις οικογένειες αυτών που το πολεμούν. Τις πρωινές ώρες της 5ης Ιανουαρίου η αντιτρομοκρατική υπηρεσία προβαίνει σε επιχείρηση και σύλληψη των μελών, της επαναστατικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, Πόλας Ρούπα και Κωνσταντίνας Αθανασοπούλου, γνωρίζοντας πως στον χώρο βρίσκεται ο γιος της Πόλας (6 ετών). Από τότε το παιδί των συντρόφων βρίσκεται σε καθεστώς ομηρίας και χωρίς να υπάρχει η παραμικρή επαφή μαζί του είναι υπό κράτηση φρουρούμενο από ένοπλους μπάτσους (στην αρχή στην Ασφάλεια Αττικής και μέτα στο νοσοκομείο Παίδων). Αν όχι τυπικά, τουλάχιστον ουσιαστικά καθώς δεν επιτρέπεται σε συγγενείς να το επισκεφτούν. Κίνηση απόλυτης ψυχικής βίας και εκδίκησης ενάντια στους αγωνιστές γονείς, αλλά και ταυτόχρονα τρομοκράτησης του ίδιου του παιδιού.

Αυτή είναι η συντεταγμένη πολιτεία, αυτή είναι η δημοκρατία σας που τονίζει το γεγονός πως δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη. Για εμάς δεν έχει καμία διαφορά το αν το κράτος διοικείται από αριστερούς ή δεξιούς, οικουμενικές κυβερνήσεις ή διορισμένους τυχοδιώκτες. Το κράτος είναι κράτος ό,τι μανδύα και αν φοράει και έχει συνέχεια για όσο εμείς το επιτρέπουμε. Ποτέ στα χρονικά της “δημοκρατίας” δεν έχει τολμήσει το κράτος να χρησιμοποιήσει τα παιδιά των επαναστατών και επαναστατριών εναντίον τους, προσπαθώντας να τους λυγίσει και να τους εκβιάσει. Από την αρχή αυτής της ποταπής επιλογής της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, δικαστικών, εισαγγελέων και της αντιτρομοκρατικής, τα μέλη του Ε.Α. Ρούπα, Μαζιώτης και Αθανασοπούλου έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας με μοναδικό αίτημα να σταματήσει αυτή η ιδιότυπη ομηρία του παιδιού και αυτό να δοθεί άμεσα σε συγγενείς πρώτου βαθμού.

Μέσα σε όλα αυτά αναπαράγεται ο συσχετισμός από κάθε είδους “ειδικούς” πως η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα είναι ανίκανη να είναι μητέρα, εξαιτίας των πολιτικών επιλογών της και αυτό αναδύει, χωρίς καμιά ντροπή βέβαια, τα πιο αντιδραστικά και μισογυνικά ένστικτα όσων τα ξεστομίζουν. Παράλληλα το κράτος ανοίγει έτσι τον δρόμο για την κράτηση και την αφαίρεση επιμέλειας παιδιών συντροφισσών και συντρόφων, που επιλέγουν να βρεθούν απέναντί του με το πρόσχημα της ασφάλειας.

Στεκόμαστε δίπλα στις φυλακισμένες συντρόφισσες και συντρόφους μας και καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας και δίψας Ν. Μαζιώτη, Π. Ρούπα και Κ. Αθανασοπούλου με αίτημα να δοθεί άμεσα η επιμέλεια του παιδιού των δύο πρώτων στους συγγενείς τους.

 

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΎ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

 

Αναρχική Συλλογικότητα Antinertia

Σάββατο, 7 Ιανουαρίου, 13:00 έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Κυριακή, 8 Ιανουαρίου, 16:00 στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία 

Categories
Επικαιρότητα

Όποιος/α δεν πνίγεται, φυλακίζεται

16.4.Μια φορά κι ένα καιρό, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ήταν η ελληνική δεξιά που είχε υιοθετήσει το ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό, αντι-ισλαμικό, ξενοφοβικό λόγο. Αν ήταν στο χέρι της, έλεγαν τότε, θα είχε γεμίσει την ελλάδα με προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης μεταναστών. Υπήρχε και η Αριστερά που δεν της άρεσαν όλα αυτά και μιλούσε για «αποθήκες ψυχών» και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Κι ενώ προεκλογικά διαμήνυε ότι θα τα κλείσει, πήρε την εξουσία, και πριν προλάβει να τα κλείσει τ’ άφησε ανοιχτά. Και μετά άρχισαν να έρχονται όλο και περισσότεροι μετανάστες. Όσοι/ες, σύμφωνα με τα αλάνθαστα κριτήρια του «ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού», μπορούσαν να χαρακτηριστούν πρόσφυγες άξιζαν τη συμπάθεια του ελληνικού κράτους, ειδικά όσο ήθελαν να φύγουν από την ελλάδα. Τους υπόλοιπους άρχισαν να τους λένε παράτυπους/ες οι αριστεροί και λαθροεισβολείς τζιχαντιστές οι άλλοι, αλλά ο χρόνος περνούσε και κάποιος κόσμος βοηθούσε και οι άλλοι, όσοι αδιαφορούσαν, ήταν κάπως συγκινημένοι και περήφανοι που «αυτός εδώ ο λαός με το φιλότιμο» θα έπαιρνε το Νόμπελ και έτσι έκαναν υπομονή. Αλλά μετά άλλαξαν πάλι τα πράγματα.

Εκτός από τα ελληνικά σύνορα που είχαν φράχτες πολύ πριν ξεδιπλώσουν συρματοπλέγματα οι βορειότερες χώρες και τα οποία ΠΟΤΕ δεν ήταν ανοιχτά, ακριβώς για να δυσκολεύουν την κατάσταση και να πνίγονται οι άνθρωποι, έκλεισαν τα σύνορά τους και οι άλλες χώρες και οι μετανάστες ξέμειναν στην φιλόξενη-ηλιόλουστη-γλυκιά πατρίδα. Φοβερή συμφιλίωση κράτους και κοινωνίας: τα κέντρα κράτησης που δεν έκλεισαν ποτέ δεκαπλασιάστηκαν, γιατί οι πρώην υποψήφιοι Νόμπελ Ειρήνης δεν μπορούν να βλέπουν πλέον τους «άπλυτους και άπιστους τζιχαντιστές». Η κυβερνώσα Αριστερά το ξεκαθάρισε: άλλο τι λέμε μέσα στα κινήματα άλλο τι κάνουμε ως κεντρική εξουσία. Ξεχάστηκαν, λοιπόν, οι «αποθήκες ψυχών» και οι προοδευτικοί αναγκάστηκαν να γίνουν «ρεαλιστές» χαϊδεύοντας τα βαθύτερα και καλά κρυμμένα ρατσιστικά ένστικτα του Φιλότιμου Λαού και εκεί άρχισε η μεγάλη γιορτή της φιλοξενίας. Στη Χίο και τη Λέρο οι τοπικές Αρχές σε συνεργασία με την ΕΛ.ΑΣ. και τους ελληνόψυχους κατοίκους έδειξαν το βαθύ φασισμό της ελληνικής κοινωνίας, αυτόν που η Κυβέρνηση συνειδητά ευνοεί και τρέφει.

Πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, καθηγητές, σκυλάδες, ιντερνετικοί φασιστοαστέρες αλλά και ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο επαγγελματοβιοτέχνης, ο εργάτης, ο αγρότης, κάνουν αυτή τη μεγάλη γιορτή όλο και πιο ξέφρενη και η χώρα βυθίζεται σε ένα κωμικοτραγικό παραλήρημα αντάξιο της ελληνικής κοινωνίας: πογκρόμ, ελληνικές σημαίες, γουρουνοκεφαλές, διαφημίσεις εταιρειών με πρόσχημα δωρεές και παντού μπάτσοι και φυλακές για ανθρώπους που το μόνο που έκαναν είναι ότι έφυγαν από τους πολέμους και την εξαθλίωση.

Η ελληνική κυβέρνηση με το πρόσχημα ότι αδυνατεί ν’ αντιμετωπίσει μια μεγάλη «ανθρωπιστική κρίση» φυλακίζει τους ανθρώπους αυτούς που ήρθαν από μακριά. Τους αφήνει νηστικούς, χωρίς ιατρική περίθαλψη, τους χτυπά, τους κακομεταχειρίζεται, δεν τους παρέχει ούτε τα βασικά ήδη πρώτης ανάγκης (π.χ. φάρμακα, ρούχα κλπ) και στο τέλος τους απελαύνει καταστρατηγώντας, σε συνεργασία με την υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμα και το «διεθνές δίκαιο» το οποίο υποκριτικά προτάσσεται για δεκαετίες ως περίπου το ιερό βιβλίο των αστικών δημοκρατιών. Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν θέλει ούτε να τους βλέπει ή ν΄ ακούει γι’ αυτούς (εκτός κι αν έχει οικονομικά οφέλη). Η κυβέρνηση, λοιπόν, τους εξαφανίζει από τις πόλεις και τους δρόμους επειδή οφείλει να αφουγκράζεται το «λαϊκό αίσθημα» που η ίδια ενισχύει, τροφοδοτεί και αναπαράγει, ενώ η κοινωνία βγάζει τα μάτια της μαθαίνοντας να μισεί αυτούς που κάθε φορά είναι στην πιο μειονεκτική θέση.

Οι φυλακές μεταναστών αντικατοπτρίζουν το αληθινό πρόσωπο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας: κρατούμενοι για άγνωστο διάστημα χωρίς καμία κατηγορία, χωρίς ουσιαστική πρόσβαση στην περίφημη διαδικασία πολιτικού ασύλου, χωρίς νομική βοήθεια, αποκλεισμένοι από το κίνημα αλληλεγγύης που και αυτό σιγά σιγά ποινικοποιείται. Αλλά και η σύγχρονη «ευρωπαϊκή δημοκρατία» αντικατοπτρίζει το αληθινό πρόσωπο των κοινωνιών της Ευρώπης. Ο φασισμός είναι ήδη (για ακόμα μια φορά) εδώ.

Και ζήσαμε εμείς φρικτά κι όσοι απ’ αυτούς δεν πνίγηκαν, χειρότερα.

ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΠΟΡΕΙΑ 16/4 ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 12.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓ. ΤΡΥΦΩΝΑ ΤΕΡΨΙΘΕΑ
ΛΕΩΦ. 124: ΣΤ. ΜΕΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΓΛΥΦΑΔΑ, ΣΤΑΣΗ: ΠΑΛΑΙΟ ΤΕΡΜΑ

Αναρχική συλλογικότητα Antinertia

Categories
Επικαιρότητα

H Sanaa Taleb μέσα στον ελληνικό βούρκο

12787163_480528475467906_2003344946_oΗ  Sanaa Taleb συνελήφθη χωρίς χαρτιά και είναι έγκλειστη στο κέντρο κράτησης μεταναστριών του Ελληνικού από τον Απρίλιο του 2015. Μετά από πολύμηνη φυλάκιση εκεί χωρίς να έχει διαπράξει κανένα αδίκημα, μαζί με άλλες μετανάστριες ύψωσε τη φωνή της ενάντια στην αυθαιρεσία των ελληνικών αρχών. Το κράτος δε συγχωρεί: τον Οκτώβριο επιχείρησε να την απελάσει απροειδοποίητα, με τη βία. Η αυτονόητη άρνησή της, της στοίχισε όχι μόνο ξυλοδαρμό αλλά και ποινικές κατηγορίες. Η Sanaa συνεχίζει να αγωνίζεται. Τον Ιανουάριο η κράτησή της παρατάθηκε εκδικητικά για 2η φορά, για άλλους τρεις μήνες.
     Φαινομενικά είναι ατυχία να είσαι η Sanaa Taleb σήμερα σ’ αυτή τη χώρα. Στην πραγματικότητα απλώς η Sanaa αντιμετωπίζει ταυτόχρονα κάθε είδους αποκλεισμούς, κάποιους από τους οποίους αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Είναι μια γυναίκα μετανάστρια από το Μαρόκο που έχει πέσει μέσα στο βούρκο του ελληνικού κράτους, αλλά τουλάχιστον σηκώνει κεφάλι και δεν αφήνεται να πέσει αμαχητί.
      Στο πρόσωπο της συμπυκνώνεται το μίσος της εξουσίας (κράτους και δικαστών) για όσες και όσους την αμφισβητούν. Το μίσος των αφεντικών για όσους και όσες δεν είναι φοβισμένα και υπάκουα ρομπότ γεμάτα ευγνωμοσύνη που έχουν την τύχη να χάνουν τη ζωή τους σε κάποια κακοπληρωμένη δουλειά. Τέλος, το μίσος της ξενοφοβικής, πατριδόπληκτης και σεξιστικής ελληνικής κοινωνίας που αυτάρεσκα παριστάνει πως είναι ανοιχτή και γι’ αυτό άξια παγκόσμιου θαυμασμού. Η Ελλάδα της Αριστερής κυβέρνησης που ήθελε να κλείσει τα κέντρα κράτησης αλλά αναγκάζεται ν’ ανοίξει καινούργια λόγω της κακής Ευρώπης. Την ίδια στιγμή οι πολιτικές εγκλεισμού βαφτίζονται hot spots και κέντρα φιλοξενίας. Σε αυτό περιορίζεται ο υποτιθέμενος ανθρωπισμός τους, που αξίζει και νόμπελ ειρήνης.
      Μιλάμε για μίσος γιατί στο πρόσωπό της Sanaa Taleb κράτος και δικαστές δεν κάνουν απλώς επίδειξη δύναμης αλλά προσπαθούν να εκμηδενίσουν ό,τι καθρεφτίζει την ανάλγητη και ανηλεή φύση τους. Από κοντά και τα αφεντικά τα οποία περνούν έμμεσα αλλά εμφατικά το μήνυμα της ολοκληρωτικής επιβολής τους πάνω στους εκμεταλλευόμενους. 
      Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: όσες και όσοι δεν κάνουν κτήμα τους τη μυθολογία της κυρίαρχης τάξης δεν θα μπορέσουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Όσες και όσοι δεν θεωρήσουν ως δική τους κρίση την κρίση της θα απολυθούν, φυλακιστούν, επαναπατριστούν, απομονωθούν.
      Είμαστε σίγουροι/ες πως η Sanaa είναι απλά μια από τις χιλιάδες που θα ακολουθήσουν. Έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε τη μάχη της δική μας.
      Όλες και όλοι στα δικαστήρια Τρίτη 1 Μαρτίου στις 9 π.μ., Δικαστήρια Ευελπίδων κτίριο 2 

Categories
Επικαιρότητα

Ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού

drooker1Η κουλτούρα του βιασμού είναι η διάχυτη σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας αντίληψη που δικαιολογεί, εκλογικεύει, επαινεί και αποδέχεται ως φυσιολογική κάθε είδους βία που δέχονται οι γυναίκες και οποιοδήποτε άτομο δε χωρά στα έμφυλα στερεότυπα της πατριαρχίας.

Είναι η καθημερινή, συνειδητή ή ασυνείδητη συνηγορία στο βιασμό μέσα από την ομιλία, το κακοραμμένο χιουμοράκι, τη μετατροπή του σεξ σε απειλή ή αδυναμία ανάλογα με τις έμφυλες ταυτότητές μας.

Είναι ο αυτοματισμός της κοινής γνώμης, καλλιεργημένος με ζήλο από κάθε λογής εξουσία, που αποζητά να μεταθέσει την ενοχή και την ευθύνη του βιασμού στα θύματα: τι φορούν, πώς φέρονται, τι άνθρωποι είναι.

Είναι η μεταφορά όλης της προσπάθειας για την αποτροπή του στους ώμους των πιθανών θυμάτων.

Είναι η ασυλία και η παροχή κάθε δυνατού ελαφρυντικού προσδιορισμού από τα όργανα της εξουσίας προς το βιαστή (άρρωστος, ανεξέλεγκτος, προβληματικός). Η αλήθεια είναι άλλη: οποιοσδήποτε έχει εσωτερικεύσει την κουλτούρα του βιασμού μπορεί να δράσει με αυτόν τον τρόπο ή να στηρίξει με τη στάση του το βιασμό.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο βιασμός είναι ένα κυρίαρχο όπλο υποταγής. Η απειλή του είναι διαρκής: μας αφαιρεί το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση του σώματος, φιλτράρει την καθημερινότητά μας μέσα από το φόβο, περιορίζει τις πράξεις, τον λόγο και την παρουσία μας στη σφαίρα της κοινωνικής ζωής. Οι εξουσίες, θεσμοθετημένες και μη, τον αξιοποιούν διαχρονικά: άλλοτε με την ωμή, κατασταλτική του λειτουργία κι άλλοτε ύπουλα λουστραρισμένο και δικαιολογημένο, κάτι σαν κοινή ερωτική παρέκκλιση.

Πρέπει -για μια ακόμη φορά- να ειπωθεί ξεκάθαρα:

Τίποτα δε δικαιολογεί έναν βιαστή.

Ο βιασμός ποτέ δεν είναι διασκέδαση για το θύμα του

Απέναντι στην κουλτούρα του βιασμού δε μένουμε αδρανείς.

Στηρίζουμε τα θύματα της καθημερινής έμφυλης βίας συστηματικά και έμπρακτα. Παίρνουμε θέση κι απαντάμε σ΄όποιους θέλουν να παραστήσουν το αφεντικό στο σώμα μας:

ΟΥΤΕ ΦΟΒΟΣ, ΟΥΤΕ ΥΠΟΤΑΓΗ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.

Αναρχική Συλλογικότητα

Antinertia

.

          

Categories
Επικαιρότητα

Έκδοση 5 φοιτητών στην Ιταλία: ούτε να το σκέφτεστε

Σε μια χώρα της Ευρώπης μια τυχαία προσαγωγή 5 μη-ιταλών φοιτητών έξω από ένα κοινωνικό χώρο στην Ιταλία μια ημέρα άλλη από αυτή μιας πορείας· μια «ανάκριση» χωρίς κανόνες, χωρίς διερμηνεία, χωρίς καμία σαφήνεια και χωρίς συγκεκριμένο κατηγορητήριο, που φυσικά δεν αρκούσε για άσκηση ποινικής δίωξης και, μετά από μισό χρόνο, η έκδοση ενός «Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης» επειδή κάποιοι «εθεάθησαν να συμμετέχουν σε επεισόδια»…

Σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης, ένα Συμβούλιο Εφετών αρμόδιο να κρίνει επί μιας υπόθεσης για την οποία δεν έχει κανένα στοιχείο ούτε για τα προσχήματα· ένα νομικό πλαίσιο που από τη θέση του «ουδέτερου νόμου» εστιάζει στο φρόνημα, προσανατολισμένο στην τρομολαγνεία.

Σε δύο χώρες της Ευρώπης, πολλοί θλιβερά γελοίοι δικαστές, πολιτικοί, διπλωμάτες και ανώτεροι διοικητικοί υπάλληλοι, θα βγουν τις επόμενες ημέρες να μιλήσουν για «το νομικό πολιτισμό της δημοκρατικής Ευρώπης», για «θεσμοθετημένα εχέγγυα δίκαιης δίκης» και για «Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη όπου δεν τολμούν ούτε να διανοηθούν πως θα μπορούσαν να επέμβουν σεβόμενοι τη διάκριση των εξουσιών».

Για πρώτη φορά ενεργοποιούνται οι διατάξεις του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης για την πολιτική δράση πολιτών. Είναι φανερό ότι για την Εξουσία ακόμα και η απλή συμμετοχή σε μια πορεία ενάντια στη διοργάνωση μιας «Διεθνούς Έκθεσης» είναι πράξη που δικαιολογεί ποινική μεταχείριση ίδια με αυτή που επιφυλάσσεται για υποθέσεις  εμπορίας ναρκωτικών, όπλων ή ανθρώπων. Είναι φανερό ότι η κυρίαρχη τάξη τρέμει την πολιτικοποίηση και την ιδεολογική-πολιτική αντιπαράθεση. Γι’ αυτό και ποινικοποιείται η μη απόλυτη υποταγή: όχι μόνο για να εκφοβιστούν όσοι αντιστέκονται αλλά επειδή και οι ίδιοι οι κύκλοι της Εξουσίας φοβούνται περισσότερο.

«Κανείς λόγος ανησυχίας», θα πουν κάποιοι ειδικοί. «Αν όντως διώκονται για την πολιτική τους δράση δεν θα εκδοθούν, αφού σύμφωνα με το άρθρο 11 του σχετικού νόμου η δικαστική αρχή που αποφασίζει για την εκτέλεση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης αρνείται την εκτέλεση του εντάλματος στις ακόλουθες περιπτώσεις : α)…β)…γ)…δ)… ε) αν το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης έχει εκδοθεί προς το σκοπό της δίωξης ή τιμωρίας προσώπου λόγω [….] των πολιτικών φρονημάτων [..] του […] ή της δράσης του υπέρ της ελευθερίας». Θα αποσιωπήσουν βέβαια το ότι μέσα σε ένα τέτοιο νομικό πλαίσιο ακόμα και η πρώτη διάγνωση «του ανεξάρτητου Συμβουλίου Εφετών» είναι λογικά αδύνατη ελλείψει στοιχείων. Θα αποσιωπήσουν επίσης ότι όλες οι δικονομίες της «δημοκρατικής» Ευρώπης, όποτε θέλησε η Εξουσία να δικάσει πολιτικούς της αντιπάλους, αντιπάλους του Κεφαλαίου ή/και του Κράτους, αποδείχθηκαν διατάξεις εντελώς ελαστικές ως προς την ερμηνεία τους (σε αντίθεση με τη θρυλούμενη νομική τους φύση ως κανόνων που εξασφαλίζουν την αντικειμενικότητα και την ισότητα στην απονομή δικαιοσύνης).

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Οι δημοκρατίες της Ευρώπης μεταμορφώνονται σε καφκικές σωφρονιστικές αποικίες. Σε εμάς εναπόκειται να ματαιώσουμε στην πράξη την δυστοπία που έχει παγιωθεί ήδη σε επίπεδο θεσμών.

Απαιτούμε το αυτονόητο:

Να μην εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι από την Αγία Παρασκευή στο ιταλικό κράτος και να παύσει οριστικά κάθε δίωξη ενάντια στους διαδηλωτές του NO EXPO σε Ελλάδα και Ιταλία.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη στους 5 Ιταλούς κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση.

Τρίτη 24/11 Συγκέντρωση στην Ιταλική Πρεσβεία (Σέκερη και Β. Σοφίας) ώρα 18.00

Σάββατο 28/11 Πορεία Αλληλεγγύης στο Μοναστηράκι 12.00 στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής ημέρας αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του No Expo.

Αναρχική Συλλογικότητα Antinertia

Categories
Επικαιρότητα

Μεταφράσεις για πορεία 21η Νοέμβρη

[singlepic id=2 w=100 h=75 ]

Categories
Επικαιρότητα

Κείμενο και κάλεσμα Αναρχικής Συλλογικότητας Antinertia για την πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες / Σάββατο 21 Νοέμβρη / Πλατεία Βικτωρίας

«Στη βόρεια Αφρική, σας θυμίζω, με τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήμασταν διατεθειμένοι – ή και έγινε – να βομβαρδίσουμε και μέσα σε λιμάνια τις βάρκες που έρχονται. Αυτό η Ελλάδα δεν μπορεί να το κάνει με τους γείτονές της, να βομβαρδίζει μέσα στα λιμάνια τις βάρκες που έρχονται».

Νίκος Κοτζιάς στο πλαίσιο της συνάντησης με τον ΥΠΕΞ της Γερμανίας F.-W. Steinmeier, ΠΑ.ΠΕΙ, 29.10.2015.

Σε ένα κόσμο που παραπαίει, υπάρχει από όλες τις πλευρές η τάση να εξηγηθεί κάθε «δυσλειτουργία» με όρους που έχει θέσει η κυρίαρχη τάξη. Μιλάνε για «οικονομική κρίση», για εποχές «πριν» και «μετά» το 2008, υπονοώντας ότι μέχρι πρόσφατα όλα δούλευαν περίπου ρολόι στον καπιταλισμό μέχρι τη στιγμή της άτυχης χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 που λίγο-πολύ αντιμετωπίζεται ως φυσική καταστροφή. Αναπόφευκτα η πολιτική ανάλυση ακόμα και από τμήματα του «κινήματος» πέφτει στην παγίδα της μεταφυσικής προσέγγισης των πραγμάτων, με την έννοια ότι υπάρχει μια αγωνιώδης προσπάθεια να δοθεί μια εξήγηση που θα αποκαλύπτει το μυστικό και καλοοργανωμένο «σχέδιο των ελίτ». Για εμάς ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του και όσα βλέπουμε να συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια έχουν να κάνουν με την μεταστροφή του προς ένα καζινοποιημένο μοντέλο – «κρίση» που θεωρούμε πως είναι δομική, διαρθρωτική και συστημική και όχι απλώς παρενέργεια ή δυσλειτουργία. Για εμάς δεν υπάρχει «Διευθυντήριο» του κεφαλαίου, ούτε σε εθνικό ούτε σε διεθνές επίπεδο. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει πίσω από τις ακολουθούμενες πολιτικές ένα γενικό, μακροπρόθεσμο σχέδιο με καθορισμένους στόχους, αλλά αντίθετα, φαίνεται πιθανότερο πως υπάρχει μια τακτική του «βλέποντας και κάνοντας» και μια λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξεταστεί και το γεγονός της αύξησης της μετανάστευσης. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στην προσπάθειά τους να σωθούν από πολέμους ή ολοκληρωτικά καθεστώτα, από τη βία της θεοκρατίας, της εξαθλίωσης ή λόγω της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, δεν είναι άψυχες μαριονέτες που κινούνται από τα νήματα των μητροπολιτικών καπιταλιστικών κρατών ή του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά ιστορικά υποκείμενα που με τις πράξεις τους έρχονται να αποδείξουν κατά ένα περίεργο τρόπο τις εσωτερικές αδυναμίες και τα κενά ενός συστήματος που μέρα με τη μέρα καταρρέει. Η «δημοκρατική Ευρώπη», η Ευρώπη της «ελευθερίας», η νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. που φτωχοποιεί όλο και περισσότερους από τους κατοίκους της, έρχεται αντιμέτωπη με πραγματικότητες που – παρά τη γενική αίσθηση που υπάρχει στους κύκλους των καταπιεσμένων – αδυνατεί να ελέγξει, υποκύπτοντας στην απληστία και την ασυδοσία των κοινοβουλευτικών της ολιγαρχιών. Τα κύματα των μεταναστών περισσότερο φαντάζουν ως ένα αποτέλεσμα των βάρβαρων διεργασιών του καπιταλισμού που εξαθλίωσε ολόκληρο τον πλανήτη παρά ως μία προσχεδιασμένη στρατηγική προκειμένου η Δύση της φτώχειας, της ανεργίας και των αδιεξόδων πλέον, να βρει «φτηνά εργατικά χέρια». Η απομυθοποίηση των καπιταλιστικών μύθων της «Ανάπτυξης» και της «Κοινωνίας της Ευημερίας» μετατρέπουν την Ευρώπη που υπερηφανευόταν για τον (κατά την άποψή μας ένοχο και υποκριτικό) φιλελευθερισμό της, σε μια τρομαγμένη ήπειρο που μεταμορφώνεται σε οχυρό χτίζοντας τείχη, δολοφονώντας ανενδοίαστα ανθρώπους και εκφασίζοντας τις τοπικές κοινωνίες που εξαθλιώνονται μέρα με τη μέρα. Η ιδεολογική κατασκευή του Άλλου, του Εισβολέα που απειλεί τα οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά στερεότυπα της Δύσης, με δυο λόγια η ιδεολογικοποίηση του Φόβου και της Μισαλλοδοξίας γίνεται το μέσο με το οποίο επιχειρείται να δοθεί η χαριστική βολή σε κάθε επίφαση δημοκρατικότητας και ελευθερίας που τυχόν είχε απομείνει στις δυτικές κοινωνίες.

Εμείς δε δεχόμαστε τον διαχωρισμό των ανθρώπων που φτάνουν στην Ελλάδα σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ο διαχωρισμός που επιχειρείται συντονισμένα από Κράτος και ΜΜΕ δεν είναι καθόλου αθώος: άνθρωποι «πολλών ταχυτήτων» προσχηματικά χωρισμένοι από κατασκευασμένα σύνορα, με στόχο την απόλυτη κατηγοριοποίηση σε «νόμιμους» και «παράνομους», με τους τελευταίους να γίνονται συνώνυμο του σκουπιδιού, του απόκληρου που ουσιαστικά δεν του αναγνωρίζεται η ανθρώπινη υπόσταση. Είναι φανερό πως αυτού του τύπου οι διαχωρισμοί προωθούν και επεκτείνουν φοβικά ή/και ρατσιστικά σύνδρομα και προκαλούν κοινωνικές αντιδράσεις και αυτοματισμούς που βαίνουν κυρίως προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως η συζήτηση πάντοτε γίνεται με όρους τέτοιους, πάντοτε στο πού κατευθύνονται οι άνθρωποι και ελάχιστα στο γιατί φεύγουν.

Όπως ειπώθηκε, τα ΜΜΕ έχουν το δικό τους σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το κομφούζιο που επικρατεί στο μυαλό ακόμα και των φαινομενικά πιο προοδευτικών, αφού αλλάζοντας προσωπείο ανάλογα με την επικαιρότητα, χτίζουν για λογαριασμό της Εξουσίας το κυρίαρχο αφήγημα. Επενδύουν -όπως πάντα εξάλλου- στο θέαμα και στην υποκίνηση ενός υποκριτικού συναισθηματισμού, με όχημα το διαχρονικά αγαπημένο τους θέμα: τα παιδιά. Από τη μία προκαλούν δήθεν σάλο για τον μικρό Αϊλάν -κι ενώ ο θάνατος αμέτρητων παιδιών περνάει στα ψιλά, καθώς δε συνοδεύεται από φωτογραφίες- κι από την άλλη απρόσκοπτα συνεχίζουν την προπαγάνδα τους περί «λαθρομεταναστών», εθνικού κινδύνου ή ακόμα και της αλλοίωσης του χριστιανικού χαρακτήρα της Ευρώπης. Εξυπηρετείται έτσι η ρητορική που αυθαίρετα κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε αθώους ή ένοχους, επιθυμητούς ή ανεπιθύμητους. Τελευταία γράφηκε από τον γνωστό ρουφιάνο Τέλλογλου πως οι άνθρωποι από τη Συρία φεύγουν επειδή, λέει, δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα τους… και φυσικά το μόνιμο υπονοούμενο είναι πως ανάμεσα στους ανθρώπους που έρχονται με τις πλαστικές βάρκες κι ένα σωσίβιο βρίσκονται απαραίτητα και τζιχαντιστές μαζί τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για τη στάση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας πάνω στο θέμα. Κατά τη νεοελληνική μυθολογία των τελευταίων δεκαετιών, οι έλληνες είναι ένας λαός ιδιαίτερα ευαίσθητος στο ζήτημα της προσφυγιάς, γιατί στο παρελθόν είχε έρθει κι ο ίδιος σ’ αυτή τη θέση (και συνεπώς, μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο, όποιος αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του απέναντι στους μετανάστες είναι κακοπροαίρετος, ανθέλληνας, ανιστόρητος κλπ). Αρκεί να θυμηθούμε την αντιμετώπιση που είχαν οι μικρασιάτες από τον ντόπιο πληθυσμό όταν ήρθαν στην Ελλάδα για να φανεί η μυθολογική διάσταση της κυρίαρχης αφήγησης. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Η αισχροκέρδεια των εφοπλιστών που μεταφέρουν μετανάστες, των ξενοδόχων και του απλού κόσμου που ενοχλείται από την παρουσία τους όχι όμως και από τα χρήματά τους, δηλαδή όλων αυτών που από τη μία ξερνάνε το εθνικιστικό και ρατσιστικό τους παραλήρημα και από την άλλη τα κονομάνε σε βάρος τους π.χ. με εξωφρενικές υπερχρεώσεις σε είδη πρώτης ανάγκης, έρχεται ως συνέχεια των απλήρωτων αιματοβαμμένων εργατοωρών της κάθε Μανωλάδας.

Αναγνωρίζουμε βέβαια πως υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που, χωρίς απαραίτητα να έχουν τα ίδια πολιτικά πιστεύω με εμάς, ξεπερνούν τους εαυτούς τους και περνάνε στην έμπρακτη αλληλεγγύη προς όλους αυτούς που έχουν ανάγκη, αλλά όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά πως αυτοί είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία. Παράλληλα, ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας το οποίο διατηρεί για τον εαυτό του την ιδέα πως είναι προοδευτικό, αναλώνεται σε πράξεις απλής φιλανθρωπίας ή δηλώνει αμήχανα συμπάθεια για τους ανθρώπους που «έφυγαν εξαιτίας του πολέμου». Μ’ αυτό τον τρόπο αφενός αποενοχοποιείται για την επιλογή του να στηρίξει την αριστερή κυβέρνηση, ακόμα και μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος, στο οποίο βλακωδώς είχε στηρίξει τις «αντιμνημονιακές» του ελπίδες, αφετέρου ξεπλένει την κυβέρνηση ως προς τον τρόπο που χειρίζεται το μεταναστευτικό, αφού της αναγνωρίζει καλές προθέσεις στην επιφανειακή προσπάθειά της να βοηθήσει τους ταλαιπωρημένους «πρόσφυγες» και τον ανομολόγητο σκοπό της να απωθήσει τους κακούς «οικονομικούς μετανάστες». Έτσι όμως παρέχει τη συναίνεσή του στη στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης που δεν είναι άλλη από την περιθωριοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μεταναστών που δεν θα αναγνωριστούν τελικά από την Ε.Ε. ως «πρόσφυγες». Παράλληλα η ελληνική κοινωνία, με αυτή την υποκριτική της συμπεριφορά, γίνεται συνένοχος στα εγκλήματα που γίνονται στο Αιγαίο, για τα οποία ευθύνεται ξεκάθαρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛΛ. Η υιοθέτηση των επικοινωνιακών τεχνασμάτων της κυβέρνησης που παριστάνει ότι κόντρα στη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. προστατεύει τα αναγνωρισμένα από το διεθνές δίκαιο δικαιώματα των προσφύγων προστατεύοντας παράλληλα τη χώρα από τους εκτός νόμους μη-πραγματικούς πρόσφυγες (κάτι που τάχα δεν μπόρεσε να κάνει για το ελληνικό χρέος), είναι ένοχη αφού: α) αναπαράγει την ψευδή εικόνα της Αριστεράς που πήρε πρώτη φορά την εξουσία και έπεσε θύμα διεθνούς πραξικοπήματος και β) νομιμοποιεί το βάρβαρο διαχωρισμό προσφύγων-μεταναστών, δυναμιτίζοντας το ρατσιστικό μίσος σε μια κοινωνία, η οποία έχει φυλακιστεί μεταξύ των ναζιστών της Χ.Α. και των πατριωτών των υπολοίπων κομμάτων (συμπεριλαμβανομένων των αριστερών). Πόσο εύκολα ξεχάστηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Παπουτσής του ΠΑΣΟΚ έχτιζε τον φράχτη στον Έβρο, κατακεραύνωνε την τότε κυβέρνηση ζητώντας το άμεσο γκρέμισμα του… τόσο εύκολα ώστε τώρα που κυβερνά να μπορεί ν’ ανακαλύψει ότι ο «φράχτης του Έβρου χρειάζεται για ασφάλεια» (όπως κυνικά δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός των μπάτσων, Ν. Τόσκας).

Σαν αναρχικές και αναρχικοί, ως πρώτο υπαίτιο των μαζικών δολοφονιών, που συντελούνται καθημερινά στις θάλασσες του Αιγαίου, θεωρούμε αρχικά -και σταθερά- το ελληνικό κράτος. Οι φιλάνθρωπες κορώνες και τα αναθέματα κατά της Ε.Ε. από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα πρέπει να πείσουν κανέναν και κρύβουν από πίσω μια πολύ βρώμικη ατζέντα που περιλαμβάνει από την μία πλευρά την απόσπαση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων κονδυλίων από την Ε.Ε., τα οποία φυσικά και δε θα καταλήξουν στους μετανάστες αλλά στη νέα φουρνιά εργολάβων της φιλανθρωπίας και από την άλλη την πολιτική επιλογή της μη-αποδοχής/ενσωμάτωσης των μεταναστών στη χώρα.

Από την άλλη είμαστε αντίθετοι και στην εργαλειακή, σχεδόν χειριστική, στάση που έχουν πολλές τάσεις της Αριστεράς απέναντι στους μετανάστες. Συνήθως τους βλέπουν ως μία εν δυνάμει δεξαμενή υποστηρικτών των δικών τους θέσεων και επιδιώξεων, ως μία τονωτική ένεση για την ενδυνάμωση του «προλεταριάτου». Φαίνεται ότι κάποιοι στην Αριστερά περισσότερο ενδιαφέρονται να κάνουν το κομμάτι τους στην πλάτη των μεταναστών ή έστω να πάρουν αυτοί πρωτοβουλίες «για το καλό» των άλλων (σα να μην ξέρουν οι μετανάστες τι θέλουν και ποιο είναι το ζητούμενό τους). Έτσι εξηγείται και η σχιζοειδής στάση αυτού κομματιού της απέναντι στο ζήτημα, αφού δεν απευθύνεται ποτέ στους μετανάστες, αλλά πάντα μονολογεί για τους μετανάστες.

Γι’ αυτό η αλληλεγγύη δεν είναι απλά μια λέξη αλλά μια ολόκληρη πολιτική πρακτική. Αλληλεγγύη είναι η υγιής τάση που αισθάνεται το μέλος κάθε κοινωνίας για αλληλοβοήθεια και αλληλοϋποστήριξη. Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία και δεν θα πρέπει να συγχέεται με αυτή. Η επιμονή της κυρίαρχης τάξης για «βοήθεια στο φτωχό συνάνθρωπο» δε είναι παρά μια κωμικοτραγική υποκρισία, αφού η ίδια η κυρίαρχη τάξη είναι αυτή που εκμεταλλεύεται και δημιουργεί το «φτωχό συνάνθρωπο» που τόσο πολύ επιθυμεί να βοηθήσει. Αλληλεγγύη είναι η αυτοοργάνωση, η ισότητα των μελών και η ανυπαρξία διακρίσεων μεταξύ τους. Αλληλεγγύη σημαίνει δράση για το σήμερα και πρόταση ζωής για το αύριο. Αυτός είναι ο λόγος που διάφοροι Τσίπρες καπηλεύονται τη λέξη. Γιατί τη φοβούνται. Προσπαθούν να της στερήσουν όλο το εξεγερτικό και πολιτικό περιεχόμενο και να την καταλήξουν αντί για μοχλό μιας εν δυνάμει εξέγερσης, ως απλά μια πράξη οίκτου. Καλό θα είναι να μην το ξεχνά κανείς και καμιά αυτό.

Σε έναν κόσμο ανερμάτιστο, όπου οι έννοιες μένουν κούφιες από κάθε νόημα, εναπόκειται σ’ εμάς να τον κατανοήσουμε και να αρθρώσουμε το δικό μας λόγο. Για εμάς το σημερινό τέλμα μπορεί κάλλιστα να είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων επιλογών των κυρίαρχων στρωμάτων που εξουσιάζουν την υπόλοιπη κοινωνία. Σκοπός μας είναι να απαλλαγούμε κι εμείς οι ίδιοι και η κοινωνία από το φόβο. Η γνώση ότι ο αντίπαλος δεν είναι αήττητος αλλά ότι βρίσκεται και αυτός σε αδιέξοδο, μπορεί να αποδειχθεί κομβικής σημασίας. Σε κάθε περίπτωση το πρώτο βήμα θα έχει γίνει αν απεγκλωβιστούμε απ’ την αδράνεια. Κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα σε κανέναν και κάθε προσπάθειά μας δεν προσανατολίζεται απαραίτητα σε κάποιου είδους «νίκη»· διατηρούμε όμως για τους εαυτούς μας το δικαίωμα να νιώσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή χαρά υπονομεύοντας αυτό τον κόσμο που θέλει να μας πείσει ότι δεν χωράμε όλοι εντός του.

Καλούμε το Σάββατο 21/11, ώρα 12:00, στη πλατεία Βικτωρίας σε πορεία αλληλεγγύης για τους/τις μετανάστες/τριες.

 

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Το κεφάλαιο σύνορα δεν έχει, ας γκρεμίσουμε αυτά που υπάρχουν για τους ανθρώπους

Αναρχική συλλογικότητα
Antinertia