Μια φορά κι ένα καιρό, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ήταν η ελληνική δεξιά που είχε υιοθετήσει το ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό, αντι-ισλαμικό, ξενοφοβικό λόγο. Αν ήταν στο χέρι της, έλεγαν τότε, θα είχε γεμίσει την ελλάδα με προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης μεταναστών. Υπήρχε και η Αριστερά που δεν της άρεσαν όλα αυτά και μιλούσε για «αποθήκες ψυχών» και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κι ενώ προεκλογικά διαμήνυε ότι θα τα κλείσει, πήρε την εξουσία, και πριν προλάβει να τα κλείσει τ’ άφησε ανοιχτά. Και μετά άρχισαν να έρχονται όλο και περισσότεροι μετανάστες. Όσοι/ες, σύμφωνα με τα αλάνθαστα κριτήρια του «ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού», μπορούσαν να χαρακτηριστούν πρόσφυγες άξιζαν τη συμπάθεια του ελληνικού κράτους, ειδικά όσο ήθελαν να φύγουν από την ελλάδα. Τους υπόλοιπους άρχισαν να τους λένε παράτυπους/ες οι αριστεροί και λαθροεισβολείς τζιχαντιστές οι άλλοι, αλλά ο χρόνος περνούσε και κάποιος κόσμος βοηθούσε και οι άλλοι, όσοι αδιαφορούσαν, ήταν κάπως συγκινημένοι και περήφανοι που «αυτός εδώ ο λαός με το φιλότιμο» θα έπαιρνε το Νόμπελ και έτσι έκαναν υπομονή. Αλλά μετά άλλαξαν πάλι τα πράγματα.
Εκτός από τα ελληνικά σύνορα που είχαν φράχτες πολύ πριν ξεδιπλώσουν συρματοπλέγματα οι βορειότερες χώρες και τα οποία ΠΟΤΕ δεν ήταν ανοιχτά, ακριβώς για να δυσκολεύουν την κατάσταση και να πνίγονται οι άνθρωποι, έκλεισαν τα σύνορά τους και οι άλλες χώρες και οι μετανάστες ξέμειναν στην φιλόξενη-ηλιόλουστη-γλυκιά πατρίδα. Φοβερή συμφιλίωση κράτους και κοινωνίας: τα κέντρα κράτησης που δεν έκλεισαν ποτέ δεκαπλασιάστηκαν, γιατί οι πρώην υποψήφιοι Νόμπελ Ειρήνης δεν μπορούν να βλέπουν πλέον τους «άπλυτους και άπιστους τζιχαντιστές». Η κυβερνώσα Αριστερά το ξεκαθάρισε: άλλο τι λέμε μέσα στα κινήματα άλλο τι κάνουμε ως κεντρική εξουσία. Ξεχάστηκαν, λοιπόν, οι «αποθήκες ψυχών» και οι προοδευτικοί αναγκάστηκαν να γίνουν «ρεαλιστές» χαϊδεύοντας τα βαθύτερα και καλά κρυμμένα ρατσιστικά ένστικτα του Φιλότιμου Λαού και εκεί άρχισε η μεγάλη γιορτή της φιλοξενίας. Στη Χίο και τη Λέρο οι τοπικές Αρχές σε συνεργασία με την ΕΛ.ΑΣ. και τους ελληνόψυχους κατοίκους έδειξαν το βαθύ φασισμό της ελληνικής κοινωνίας, αυτόν που η Κυβέρνηση συνειδητά ευνοεί και τρέφει.
Πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, καθηγητές, σκυλάδες, ιντερνετικοί φασιστοαστέρες αλλά και ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο επαγγελματοβιοτέχνης, ο εργάτης, ο αγρότης, κάνουν αυτή τη μεγάλη γιορτή όλο και πιο ξέφρενη και η χώρα βυθίζεται σε ένα κωμικοτραγικό παραλήρημα αντάξιο της ελληνικής κοινωνίας: πογκρόμ, ελληνικές σημαίες, γουρουνοκεφαλές, διαφημίσεις εταιρειών με πρόσχημα δωρεές και παντού μπάτσοι και φυλακές για ανθρώπους που το μόνο που έκαναν είναι ότι έφυγαν από τους πολέμους και την εξαθλίωση.
Η ελληνική κυβέρνηση με το πρόσχημα ότι αδυνατεί ν’ αντιμετωπίσει μια μεγάλη «ανθρωπιστική κρίση» φυλακίζει τους ανθρώπους αυτούς που ήρθαν από μακριά. Τους αφήνει νηστικούς, χωρίς ιατρική περίθαλψη, τους χτυπά, τους κακομεταχειρίζεται, δεν τους παρέχει ούτε τα βασικά ήδη πρώτης ανάγκης (π.χ. φάρμακα, ρούχα κλπ) και στο τέλος τους απελαύνει καταστρατηγώντας, σε συνεργασία με την υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμα και το «διεθνές δίκαιο» το οποίο υποκριτικά προτάσσεται για δεκαετίες ως περίπου το ιερό βιβλίο των αστικών δημοκρατιών. Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν θέλει ούτε να τους βλέπει ή ν΄ ακούει γι’ αυτούς (εκτός κι αν έχει οικονομικά οφέλη). Η κυβέρνηση, λοιπόν, τους εξαφανίζει από τις πόλεις και τους δρόμους επειδή οφείλει να αφουγκράζεται το «λαϊκό αίσθημα» που η ίδια ενισχύει, τροφοδοτεί και αναπαράγει, ενώ η κοινωνία βγάζει τα μάτια της μαθαίνοντας να μισεί αυτούς που κάθε φορά είναι στην πιο μειονεκτική θέση.
Οι φυλακές μεταναστών αντικατοπτρίζουν το αληθινό πρόσωπο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας: κρατούμενοι για άγνωστο διάστημα χωρίς καμία κατηγορία, χωρίς ουσιαστική πρόσβαση στην περίφημη διαδικασία πολιτικού ασύλου, χωρίς νομική βοήθεια, αποκλεισμένοι από το κίνημα αλληλεγγύης που και αυτό σιγά σιγά ποινικοποιείται. Αλλά και η σύγχρονη «ευρωπαϊκή δημοκρατία» αντικατοπτρίζει το αληθινό πρόσωπο των κοινωνιών της Ευρώπης. Ο φασισμός είναι ήδη (για ακόμα μια φορά) εδώ.
Και ζήσαμε εμείς φρικτά κι όσοι απ’ αυτούς δεν πνίγηκαν, χειρότερα.
ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΠΟΡΕΙΑ 16/4 ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 12.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓ. ΤΡΥΦΩΝΑ ΤΕΡΨΙΘΕΑ
ΛΕΩΦ. 124: ΣΤ. ΜΕΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΓΛΥΦΑΔΑ, ΣΤΑΣΗ: ΠΑΛΑΙΟ ΤΕΡΜΑ
Αναρχική συλλογικότητα Antinertia